منبع: Mobilisation Lab
ترجمه: یارا
چطور کنشگران و مبارزان پرمشغله و متعهد از خود و دیگران مراقبت می کنند تا بتوانیم انرژی و مقاومت‌مان را برای باقی ماندن و ادامه فعالیت اجتماعی و کسب پیروزی حفظ کنیم؟ و سازمان‌ها چطور می‌توانند در این رابطه بهتر عمل کنند؟
مبارزه کردن و تغییر اجتماعی، کار دشواری است. خودمان را در معرض خطر قرار می‌دهیم و گاهی چالش‌ها ممکن است حلنشدنی به نظر برسند. سیاست و تکنولوژی در حال تغییرات سریع هستند. سازمان‌ها و کمپین‌ها برای ادامه فعالیت و پیش‌روی و پیروزی تقلا می‌کنند و در همین حال از افرادشان توقع کار بیشتر دارند. بنابراین مبارزان با مشکلات سلامتی، فرسودگی شغلی، خستگی شدید و انواع و اقسام استرسها مواجه می‌شوند.
Mobilisation Lab که کارش آموزش و راهنمایی تغییردهندگان اجتماعی و سازمان‌هایشان است، میزبان یک گفت‌وگوی زنده با لدیس سانجوان، از سازمان فمینیستی فریدا، سوزان کامفورت، مشاور، پروفسور هاوا گوردون، از دانشگاه دنور، و سازماندهی‌کنندگان کمپین‌های مختلف از سراسر جهان بود تا تجربههایشان را به اشتراک بگذارند و سوالاتشان را در مورد لزوم اولویت‌دهی و مرکزیت دادن به مسئله خودمراقبتی و تندرستی جمعی در کنشگری مطرح کنند.
تمرکز مهمانان گفت‌وگو بر این بود که چگونه سازمان‌ها، جنبش‌ها و مبارزان ارزش خودمراقبتی را درک می‌کنند و سیاست، رویه‌ها، و فرهنگهایی را به کار می‌گیرند تا تندرستی جمعی را در مرکزیت کنشگری قرار دهند و تاب‌آوری را افزایش دهند. (می‌توانید ویدئو را از این‌جا ببینید.)
نکته‌های مهم مطرح‌شده در این گفت‌وگو به شرح زیر هستند:
●خودمراقبتی و مراقبت جمعی، کنش‌هایی سیاسی هستند
درباره خودمراقبتی تحقیق، بحث، و تامین مالی چندانی نشده است. مهمانان ما در این باره صحبت کردند که سازمان‌های غیردولتی و رهبران‌شان باید برای ایجاد تغییر در فرهنگ داخلی و فراهم آوردن حمایت‌های لازم از موضوع خودمراقبتی تحقیق کنند و منابع مالی و زمان اختصاص دهند. محققان، دانشگاهیان و رهبران می‌بایست خودمراقبتی را به عنوان یک کنش سیاسی ببینند. وقتی جنبش‌ها و سازمان‌ها به افراد خود اهمیت دهند و از آنان مراقبت کنند، تیم‌های مجربتری را ایجاد خواهیم کرد که قادر به انجام کنش‌های بیشتر و خلاقانهتر هستند.
●خودمراقبتی و مراقبت جمعی، امری حیاتی در فعالیت برای تغییر اجتماعی است
خودمراقبتی برای جنبش‌ها و سازمان‌ها به مثابه فرصتی است تا جهانی را که برای دستیابی به آن مبارزه میکنیم، مدلسازی کنند. ما باید بپذیریم که مراقبت، بخش مهم و استراتژیک کاری است که انجام می‌دهیم. وقتی کنشگران از پا درمی‌آیند و کنشگری را رهامی‌کنند، فعالیت سازمان‌ها دچار پس‌روی و تنزل میشود و همچنین باعث آسیب واقعی به مردم میشود- این آسیب در خود کنشگرانی که تحت تاثیر مسائلی قرار گرفته‌اند که بر آن کار می‌کنند، و همچنین در گروه‌های به حاشیه‌رانده شده بیشتر از بقیه مردم است. با جذب و استخدام و ابقای افراد منابع سازمان‌های غیردولتی مصرف میشود. جلوگیری از رسیدن کنشگران به نقطه فرسودگی و از پا درآمدن، به پایداری جنبش‌ها کمک و قدرتی را ایجاد می‌کند که برای پیروزی به آن نیاز داریم.
●خودمراقبتی، کار و وظیفه جداگانه نیست. چگونگی انجام کارمان است
کمپین‌ها و سازمان‌ها (و مردمی که در آن‌ها کار می‌کنند) اغلب خودمراقبتی را به حداقل می‌رسانند چون کارها فوری و ضروری به نظر می‌رسند. ما تمایل داریم قوس طولانی شکست‌ها و پیروزی‌های جنبش را فراموش کنیم. ما در پیگیری تغییرات ضروری و فوری، متوجه وضعیت سلامتی‌مان نمی‌شویم و نمی‌بینیم با اطرافیانمان چه می‌کند. پروفسور گوردون پیشنهاد می‌کند که سازمان‌ها تاریخ سیاسی و تاریخ جنبش‌ها را برای ایجاد تاب‌آوری و قدرت جمعی مطالعه کنند. به عبارت دیگر، از آغاز هر جنبش و یا کمپینی، خودمراقبتی را در مرکز توجه قرار دهید.
●درک مشترکی از مفهوم مراقبت خلق کنید
سازمان‌ها می‌بایست فضایی فراهم کنند تا مردم تجربیات و دیدگاه‌شان را در مورد خودمراقبتی و مراقبت جمعی به اشتراک بگذارند. با مردم در مورد این حرف بزنید که در امر مراقبت چه چیزی تاثیرگذار است و جواب می‌دهد، و چه چیزی خوب کار نمیکند و چطور با این نگرانی‌ها مواجه شوند. خلق فرهنگ مراقبت و الگوسازی از آن به مردم این امکان را می‌دهد که به تندرستی جمعی و تندرستی فردیشان توجه داشته باشند.
●از رویکردی همه‌جانبه برای ایجاد فرهنگ پایدار مراقبت استفاده کنید
سوزان کامفورت در مورد ایجاد فرهنگ سلامت تیمی با ادغام استراتژی‌های خودمراقبتی جسمی و روانی صحبت کرد. یک تیم می‌تواند از استراتژی‌های مختلف برای ایجاد تندرستی جمعی استفاده کند، بطور مثال: ساعات کاری منعطف، کار کردن از خانه، ساعات شاد و غیره.
لدیس سانجوان، رویکرد مانیفست شادی فریدا را به اشتراک گذاشت. مانیفست شادی به مراقبت از سه منظر نگاه می‌کند: فردی (روش‌ها و رفتارهای کاری)، سازمانی (پروتکل‌ها و خط‌‌مشی‌ها) و مراقبت محیطی/ اجتماعی (جوامع و سیاره‌مان). پروفسور گوردون نیز در مورد نحوه مواجهه و رسیدگی به نابرابری‌های ساختاری نظیر سن، نژاد و جنسیت برای کمک به ایجاد فرهنگهای مراقبت صحبت کرد. فرهنگ کل‌نگر و همه‌جانبه، بار خودمراقبتی را از دوش متاثرترین و به حاشیه‌رانده‌شده‌ترین گروه‌ها برمی‌دارد، گروه‌هایی که اغلب مجبورند بار آموزش دیگران و تضمین یک محیط کاری سالم را که شامل خودشان هم بشود، متحمل شوند.
●شادی و کنشگری می‌توانند با هم در صلح و صفا باشند
خودمراقبتی زمانی می‌تواند دست‌یافتنی‌تر شود که ما با اهداف و چشم‌اندازمان به عنوان کنشگر، ظرفیت‌مان برای انجام مأموریت‌هایمان، و چیزهایی که برایمان خوشی و شادی به همراه می‌آورد، ارتباط عمیقی داشته باشیم.
ما به عنوان کنشگر و مبارز، برای خواستن و ارضای لذت‌های کوچک اغلب احساس گناه میکنیم. الویت‌دهی به خوشی‌ها و لذت‌ها به همان شیوه‌ای که کنش‌های مدنی و سازمان‌دهی مردمی را در الویت قرار می‌دهیم به ما کمک می‌کند تا از حق موجودیت‌مان در این جهان دفاع و به جامعه‌مان خدمت کنیم. سخنرانان از اهمیت تلفیق سرگرمی، بازی، تفریح و آموزش در کارمان گفتند. همه این‌ها اقداماتی برای مراقبت از خود است که زندگی، محل کار و جنبش‌هایمان را به یکدیگر پیوند می‌دهد.
●مراقب نشانه‌های هشداردهنده فرسودگی در خود و تیم‌تان باشید
کار کردن تا دیروقت شب، تکمیل نکردن وظایف طبق ضرب‌العجل‌های کاری که قبلا به ندرت اتفاق می‌افتاد، از دست دادن توجه به جزئیات، از دست دادن شور و اشتیاق به کار و همچنین غیبت از کار می‌تواند از نشانه‌های فرسودگی باشد.
●حمایت فعال و همکاری به جلوگیری از فرسودگی کمک می‌کند
تحقیقات پروفسور گوردون نشان می‌دهد فقدان حمایت فعال از هم‌دیگر در سازمان‌ها و جنبش‌های تحت رهبری جوانان در فرسودگی کنشگران نقش دارد. مهم است که در نظر داشته باشیم چگونه از قدرت نفوذ متحدان در خدمت کار گسترده‌تر استفاده میکنیم. ایجاد ساختارهای کاری مشارکتی و وابسته به هم در درون سازمان‌های غیردولتی به تیم‌ها کمک می‌کند تا هم در قدرت و هم در مسئولیت‌پذیری سهیم شوند و از فرسودگی اعضای تیم جلوگیری شود.
●از کارهای کوچک شروع کنید و خودمراقبتی و مراقبت جمعی را وارد زندگی سیاسی خود کنید
افراد، سازمان‌ها و جنبش‌ها همگی می‌توانند خود را متعهد به اقدامات روزانه خودمراقبتی کنند. اقدامات ساده‌ای همانند گرفتن مرخصی‌های هدفمند و ترمیم قوا، برگزاری کارگاه‌های آموزشی برای نمایش استعدادهای تیمی، یا هماهنگی برای اختصاص ساعات طولانی‌تر به ناهار. با انجام این کارها شروع کنید و یک برنامه جامع‌تر، متناسب‌تر و پایدارتر برای خودتان و تیم‌تان بسازید. مدیران تیم‌ها و سازمان‌ها نقش حیاتی در ایجاد فرهنگ مراقبت و حمایت از آن دارند چرا که آن‌ها می‌توانند در زمینه خودمراقبتی نگرش و الگوی رفتاری ارائه دهند که سیاست‌های رسمی نمی‌توانند.