در روز پانزدهم آگوست ۲۰۲۱، افغانستان در نتیجه روند صلح غیرمشروع و شکست‌خورده به رهبری ایالات متحده، که زنان و گروه های به‌حاشیه‌رانده‌شده قومی و مذهبی، جامعه مدنی و رسانه‌ها از آن حذف شده بودند، سقوط کرد و به دست طالبان افتاد. همان‌طور که زنان افغان پیش‌بینی کرده بودند، حقوقی را که به سختی به دست آورده بودند، یک‌شبه از بین رفت. در دو سال گذشته، طالبان بیش از ۶۴ فرمان با هدف حذف زنان از فضاهای عمومی صادر کرده است. افغانستان اکنون تنها کشور جهان است که زنان از دسترسی به اکثر اشکال آموزش رسمی، اشتغال، رفت‌و‌آمد آزادانه، و حت دسترسی به خدمات اولیه مانند پارک‌ها، رستوران‌ها و حمام‌های عمومی منع شده‌اند. زنان افغانستان در این سال‌ها، فقدان‌ها، دردها، و رنج‌های بسیاری را متحمل شده‌اند، اما در عین حال در مقابل ظلم و ستم طالبان مقاومت خستگی‌ناپذیری از خود نشان داده‌اند. برغم این‌که جامعه جهانی، زنان افغانستان را نادیده گرفت و رهایشان کرد، اما آن‌ها شجاعانه و به تنهایی علیه طالبان جنگیده‌اند.
در دومین سالگرد سقوط کابل، فمنا با شش زن از اقشار مختلف جامعه افغانستان صحبت کرده است که زندگی‌شان از روز پانزدهم آگوست ۲۰۲۱ دچار تغییر شده است، اما تعهدشان برای مبارزه در راه کسب حقوق‌شان قوی‌تر شده است. این زنان که عضو ائتلاف جنبش‌های اعتراضی زنان افغانستان هستند، شجاعانه روایت‌های شخصی‌شان را از روز سقوط کابل به اشتراک می‌گذارند و مسیری را که در دو سال گذشته طی کرده‌اند، بازتاب می‌دهند. آن‌ها در این روایت‌ها، چالش‌ها، هراس‌‌ها، تردیدها و دودلی‌شان را در آن لحظات سرنوشت‌ساز بازگو می‌کنند و این‌که چگونه زندگی‌شان برای همیشه تغییر کرد. روایت‌های آن‌ها گواهی بر روح تسلیم‌ناپذیر زنان افغان است که حتی در مواجهه با ناملایمات، سکوت نمی‌کنند و به مبارزه برای حقوق و برابری ادامه می‌دهند.