امسال، روز جهانی کارگر را در حالی گرامی می‌داریم که به دلیل بی‌توجهی عامدانه دولت به وضعیت معیشت و اشتغال، افزایش نرخ بیکاری، قراردادهای موقت و فاقد بیمه، تورم کمرشکن و روزافزون، و سقوط ارزش پول ملی، کارگران ایرانی در وضعیت بسیار دشوار و غیرانسانی به سر می‌برند.
از سوی دیگر حکومت به دلیل ترس از فراگیرشدن اعتصاب‌های کارگری، هرگونه اعتصاب و اعتراض صنفی را بلافاصله سرکوب کرده و هفته پیش ماموران امنیتی با حمله به خانه محمد حبیبی، سخنگوی کانون صنفی معلمان تهران، تعدادی از معلمان و فعالان کارگری از جمله ریحانه انصاری‌نژاد، عسل محمدی، آنیشا اسدالهی، سروناز احمدی، ژاله روحزاد، الدوز هاشمی، هیراد پیربداقی، کامیار فکوری، و حسن ابراهیمی را بازداشت کردند.
همچنین به دلیل پافشاری و مقاومت روزمره زنان برای انتخاب نوع پوشش بعد از قیام زن، زندگی، آزادی، سیستم‌های سرکوب‌گر حکومتی با دخالت‌های فراقانونی، فضاهای شغلی را به عرصه‌ای برای مقابله با زنان و سرکوب آن‌ها تبدیل کرده‌اند. فروشگاه‌ها، کافه‌ها، رستوران‌ها، و مراکز خرید به دلیل ارائه خدمات به زنانی که به حجاب اجباری نه گفته‌ند، پلمب و جریمه می‌شوند.
دولت ایران به عنوان یکی از اعضای سازمان بین‌المللی کار، پیشنهاد گنجاندن «شرایط کار سالم و ایمن» را در فهرست اصول بنیادین و حقوق کار به جامعه بین‌المللی مطرح کرده بود، و در حالی‌که باید مسئول اصلی حمایت و بهبود حقوق کارگران باشد، از رعایت حداقل استانداردهای بین‌المللی برای محافظت از کارگران ناتوان است. دولت به جای تصویب قوانینی برای ایجاد محیط کار امن و بدون تبعیض برای همه یا تلاش برای تامین رفاه و بهبود معیشت مردم، در ایجاد شرایطی نقش داشته است که حداقل یک‌سوم مردم ایران در حال حاضر زیر خط فقر زندگی می‌کنند، و کارگران ایرانی در تامین حداقل هزینه های زندگی خود از جمله هزینه‌های خورد و خوراک با مشکل مواجه هستند و کسانی که به این شرایط اعتراض دارند با دستگیری و بدرفتاری مواجه می شوند.
در روز جهانی کارگر، ما خواستار آزادی همه فعالان کارگری و معلمانی هستیم که به دلیل فعالیت‌هایشان برای سازماندهی شرایط کاری بهتر دستگیر و بازداشت شده‌اند. ما همچنین از سازمان جهانی کار و دیگر نهادهای بین‌المللی می‌خواهیم که خواستار تعهد و پاسخ‌گویی ایران نسبت به تعهدات بین‌المللی‌اش شوند و از حقوق کارگران حمایت کنند.